Verslag door Ger S van dag 3: Van Charleville-Mezieres naar Vitry-le-Francois
'Alweer de derde dag en het weer zit nog steeds mee. Gisteren verdiende de organisatie een pluim omdat ze de route tussen de buien door had gepland; vandaag konden we zonder zorgen alle kanten op fietsen, overal scheen de zon.
Ariemeters
De briefing gisteren was er helder over. Op weg naar Vitry-le-Francois zouden we wel wat hellingen tegenkomen, maar over het geheel genomen, mochten we het toch weer zien als een tamelijk vlakke rit. Sinds gisteren weten we ook dat de hoogtemeters die we met onze fietscomputers meten erg geflatteerd zijn. De meer dan 1400 meter die we vandaag omhoog gereden hebben, zullen dus - objectief gemeten en wetenschappelijk onderbouwd - ongeveer 700 zijn. Arie heeft het uitgelegd en niet alles wat je niet kan navertellen, is onwaar. Derhalve hebben we in de groep besloten dat we vanaf nu zullen spreken van Ariemeters (zie getallen routeboek) en gevoelshoogtemeters (zie je Garmin).
Net als Anquetil
Het bleek maar eens weer dat groep 5 goed voorbereid aan de lustrumtocht is begonnen. Bijna iedereen weet van zichzelf hoeveel watts hij of zij kan trappen. Men weet ook dat een belangrijke variabele hierbij het lichaamsgewicht is. Logisch dus dat er vanochtend vlak voor de eerste klim meteen een plaspauze moest zijn. ''Elk grammetje telt'' riep Max tegen de talrijke voorbijgangers in TCW-shirts. Dat we in deze groep veel rugzakjes zien, moet een link hebben met wat er in De Renner wordt geschreven over Anquetil, die z'n bidons in de achterzakken van z'n tricot deed om de fiets zo licht mogelijk te houden.
Moederdag in Frankrijk
Hoe dan ook, het klimmen ging uitstekend vandaag. Het werd zodoende een genoeglijke dag. Dat het in Frankrijk Moederdag was, zal daar zeker aan hebben bijgedragen. De lunch was weer uitstekend en op een mooie plek. Dat het academische deel van groep 3 de lunchplek niet kon vinden (wel de alternatieve regenplek) was sneu. Dat Jaap (richtingaanwijzer van het team) vandaag meereed met de lunchbus was een ongelukkig toeval.
Buizerds of gieren?
Op het gebied van de fauna kwam ons ook niets tekort. Grote roofvogels (totdat Gerard B. anderszins had beslist, noemden we dat buizerds) zweefden boven ons hoofd en een vos waagde het bijna om vlak voor onze neus over te steken. Even flitste het beeld van het bewusteloze zwijn weer door ons hoofd. Ook faunagerelateerd, maar dan minder prettig was de vrijpostige bij die Annelien zodanig stak dat het fietsen wat problematisch werd.'
Wordt vervolgd
