De uil Minerva is neergedaald in Belfort. En zij sprak: Zij die klimmen praten niet, zij die praten… Er viel niet zoveel te praten, het was meer klappertanden.
Er waren lusjes naar de Col de Schlucht en superlusjes naar de Horneck. Schrijver dezes hield, gezien de kou en zijn beperkte klimcapaciteiten, zich aan standaard route. Nu eens geen licht glooiend parcours, maar een echte col. Maar natuurlijk eerst koffie aan de oevers van Lac de Longuemer
Voor sommige pechvogels zette Pluvius zijn sluizen wijd open, sommige bofkonten ontsprongen deze natte traktatie. Geniaal als altijd hadden de lunchbussers een overdekte plek uitgezocht alhoewel het afdak wat lekplekjes vertoonde. Als bibberende musjes trachtte men elkaar warm te houden onder het verorberen van brood en ander versterkende versnaperingen.
Alsof de goden ons goed gezind waren hield Pluvius even op zodat de beklimming van de Ballon d´Alsace grotendeels onder een stralende zon kon plaatsvinden. Wat wel jammer was dat de Franse weg-onderhouders drie weken te laat met hun onderhoud begonnen waren. Dat maakt dan het werk van al die klimmers nog heroïscher.
Aangekomen op de top was het de tweede ronde voor ‘jasje aan, jasje uit’. Nu dus weer jasje aan voor een ijzingwekkende afdaling. Gelukkig was er geen snelheidslimiet want dat had ongetwijfeld de nodig prenten opgeleverd. Hierna was het zo goed als 'Menno’s vlak' om in het mooie Belfort te geraken.
Het hotel, alhoewel genaamd Des Capucins had geen capucijners op het menu, maar kouwe soep, kiep en notenbrood met ijs. Geen sterke hap voor hongerige Ballonvaarders. Het zou die avond nog laat druk zijn bij Domino Pizzas. Het moet overigens wel vermeld dat de vegetarische hap van grote klasse was (risotto met venkel, paddestoelen, asperges en bloemkool met een touche van bieslook).
Zoals tot nu toe elke avond werd er op tijd nar bed gegaan. Snaveltjes dicht en oogjes toe.
Evert Kolet
