Met goede moed en wat gespannen stonden we op tijd klaar om het slotakkoord van de lustrumtocht te spelen. Er werden meer reepjes in de achterzakken gestoken dan op andere dagen; er gingen weer pepermuntachtige pillen rond. Nico trachtte de klimgoden gunstig te stemmen door twee verschillende schoenen aan te trekken.
We werden verrast doordat er voor de koffie in het glooiende terrein toch twee serieuze opwippertjes zaten.
De koffiepauze was een succes. Voor ons en de plaatselijke middenstand. De plaatselijke bakker raakte los van z’n totale voorraad taartjes, het plaatselijke restaurant behaalde een ongekende omzet. De stress en ruzie die dit opleverde voor het uitbatende echtpaar heeft - naar wij hopen - geen blijvende schade aangericht.
Daarna begon het echte werk, de beklimming van de Glandon. Het begin was redelijk eenvoudig. Het landschap werd steeds mooier, de sneeuw kwam steeds dichterbij en combineerde goed met de strakblauwe lucht. Op 3 kilometer van de top begon het echte werk. Groep 2 kwam met kleine onderlinge verschillen boven. Drie leden van de groep maakten nog een uitstapje naar naar de prachtige Croix de Fer.
Na een korte pauze (met cola en sneeuw) daalden we af naar de lunchbus op km 100 (bij Lac de Verney). Na de lunch stond nog een slotetappe naar Alpe d’Huez op het programma. Niet iedereen kon het opbrengen om deze rit te volbrengen en gingen alvast het hotel in Bourg d’Oisans verkennen.
Het laatste stuk naar de Alpe d’Huez was - naar eigen zeggen - afzien voor de mannen. De dames in de groep hadden de hele week al laten zien dat ze kunnen fietsen en lieten op de slotklim iedereen het nakijken.
We kijken terug op een prachtige lustrumtocht.
Groep 2, Ger Spikman
