Woensdag 11 juli, congrescentrum Papendal. In zaal 11 presenteren zich drie damescoureurs in Olympisch tenue aan de vaderlandse pers, geëscorteerd door bondscoach Lammerts. Het laatste moment voordat ze op weg gaan naar Londen. Natuurlijk ontbreekt de webredactie van TCW niet in dit selecte gezelschap. Daar staan ze: Vos, Van Vleuten en Gunnewijk. Ellen van Dijk is er niet, die bereidt zich voor op de tijdrit. Na een korte introductie is er tijd voor foto’s en interviews. Voor ons gaat het natuurlijk om Annemiek. Hoe gaat het met haar na haar sleutelbeenbreuk en hoe bereidt ze zich voor?
Het eerste wat ze zegt: ‘Hierna gaan we meteen bij de KLM op sollicitatiebezoek.’ Het lijken inderdaad drie stewardessen die daar staan, maar dan wel afgetrainde exemplaren zoals je ze nooit in de cabine ziet. Vos en Gunnewijk gaan straks naar de Tour de Limousin. Annemiek blijft thuis. Ze volgt een eigen trainingsprogramma en mag nog geen risico nemen. Het sleutelbeen zit mooi vast, de arm kan ieder dag hoger laat ze zien, maar het risico op een valpartij moet natuurlijk beperkt blijven. Bondscoach Lammerts schuift aan. Hij maakt zich geen zorgen over haar blessure. Dat komt goed. Hij is duidelijk over de rolverdeling: ‘Marianne is de kopvrouw, maar je weet niet hoe de wedstrijd zich ontwikkelt. Die moet je goed kunnen lezen, dat is belangrijk. En dat kunnen zij. Natuurlijk is er onderlinge concurrentie, maar het oranjegevoel overheerst.’
En hoe zit het met de blessure van Annemiek? ’ Ik dacht meteen dat het gebroken was, maar in het ziekenhuis zeiden ze van niet. Ik heb nog drie dagen rondgereden met meer dan 40 in het uur. De zesde dag zelfs 44 gemiddeld, maar toen ging het niet meer. Dan merk je dat je in een professionele ploeg rijdt. Dezelfde dag nog naar Amersfoort en geopereerd. De dokter kwam er zelfs voor terug van vakantie. Maar het gaat elke dag beter. Sinds woensdag weer op de Tacx en vrijdag mag ik weer op de weg.‘
Wie ziet zij als de voornaamste concurrenten? ‘Dat zijn toch wel Bronzini, Arndt en Teutenberg. Die kunnen op dit parcours ook de voeten. De beklimming van Box Hill is ongeveer vergelijkbaar met de beklimming van de Camerigerberg, vier kilometer lang en 170 meter hoogteverschil. Die zit er twee keer in en na de laatste keer is het nog 40 kilometer naar de finish. Op mijn website staat een beschrijving van het parcours.’
De oogjes glinsteren als vanouds als ze dit vertelt en dat stelt me gerust. Hier zit een super gemotiveerde sportvrouw met een duidelijk doel voor ogen. Waar dat toe leidt, weten we op zondag 29 juli. En het mooiste van alles: ze is ook nog lid van TCW. We wensen haar veel succes straks in Londen. Klik hier voor de beschrijving van het parcours en hier voor een impressie van de beklimming.
